Er wordt steeds meer gesproken over de kosten van verduurzaming en hoe die wel of niet meegenomen moeten worden in een verzekeringstaxatie.

Een verzekeringstaxateur kijkt in principe alleen naar wat er op dat moment staat. Toekomstige kosten of regelgeving na schade blijven buiten beschouwing — simpelweg omdat niemand kan voorspellen wanneer er schade zal ontstaan of welke regels dan gelden. Een glazen bol heeft ook de taxateur niet.

Sommige partijen stellen dat hierdoor onderverzekering kan ontstaan. Zo werd in de media gewaarschuwd dat de werkelijke herbouwkosten flink hoger kunnen uitvallen dan de getaxeerde herbouwwaarde. Is dit terecht? Of worden ondernemers onnodig ongerust gemaakt?

Assurantieadviseurs en verzekeraars vragen ons bij Troostwijk regelmatig hoe wij hiermee omgaan. In dit artikel leggen we het uit: waar moet je echt op letten, wat zijn de aandachtspunten en wie is waar verantwoordelijk voor?

Bij schade en herbouw kunnen verschillende verduurzamingskosten een rol spelen. In de praktijk onderscheiden we drie hoofdcategorieën:

• Wettelijke eisen
  Denk aan de BENG-norm en andere bouwregels uit het Besluit Bouwwerken Leefomgeving (BBL). Meestal verzekerd tot 10% van het verzekerd bedrag, vaak met een beperkt maximumbedrag.
• Niet-verplichte verduurzamingsmaatregelen
  Investeringen die ondernemers vrijwillig doen, zoals overstappen op een warmtepomp of betere isolatie.
• Verzekeraars-eisen bij herbouw
  Aanvullende preventieve maatregelen die een verzekeraar verplicht stelt, zoals het plaatsen van sprinklers of extra brandcompartimentering

Soms spelen bredere maatschappelijke kwesties mee. Stel: een grote vleesverwerker weet nu al dat hij bij een total loss niet op dezelfde plek en schaal mag heropbouwen. Dat heeft gevolgen voor de herbouwplannen én het bedrijfsmodel. Zulke ontwikkelingen blijven in dit artikel buiten beschouwing, maar kunnen wél grote impact hebben.

De overheid stelt eisen aan nieuwbouw op het gebied van duurzaamheid en veiligheid. Die kunnen in de loop van de tijd veranderen. Denk aan strengere isolatie-eisen, maar ook versoepelingen zoals het loslaten van de verplichte warmtepomp.

Een taxateur houdt hier bij de taxatie géén rekening mee — tenzij het gaat om algemeen geaccepteerde standaarden. Een voorbeeld: niemand bouwt meer met enkel glas. De taxateur rekent dan met HR-glas, omdat dat inmiddels de norm is en qua prijs nauwelijks verschilt.

In veel gevallen blijkt de standaard extra dekking voor wettelijke eisen toereikend. Maar soms is het niet genoeg — zeker bij gedateerde gebouwen of als er een maximumbedrag geldt. Wel zien we dat veel extra kosten eigenlijk vallen onder vrijwillige verduurzaming, niet onder verplichte regelgeving.

Bij herbouw zien veel ondernemers kansen. Denk aan het installeren van een warmtepomp, zonnepanelen of betere isolatie. Die investeringen leveren vaak voordeel op via lagere energiekosten of subsidies. En ze dragen bij aan duurzaamheid — belangrijk in het kader van de CSRD-wetgeving.

De overheid verstrekt subsidies voor verduurzaming. Die kunnen landelijk zijn, maar ook regionaal via provincies of gemeenten. Daardoor kunnen de netto kosten per locatie flink verschillen — lastig voor een taxateur die landelijk werkt.

Na een schade kan een verzekeraar aanvullende maatregelen verplicht stellen, zoals sprinklers. Soms zijn die al bekend bij de ondernemer of adviseur, nog vóór er sprake is van schade. Deze eisen kunnen de herbouwkosten verhogen, maar vallen ook onder het indemniteitsbeginsel: ze zijn niet standaard meeverzekerd.

Een verzekeringstaxatie van Troostwijk gaat uit van de huidige situatie. Niet van toekomstige verduurzamingsmaatregelen, overheidsregels of verzekeraarseisen. Waarom? Om oververzekering — en dus te hoge premies — te voorkomen.

Is er sprake van een verouderd pand of specifieke risico’s? Dan adviseren we om verder te kijken dan alleen ‘wat er staat’. In overleg met de assurantieadviseur kunnen wij aanvullende inzichten bieden, eventueel samen met bouwkundigen of risicodeskundigen.